پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

 وکتورهای لنتی ویروسی سابق عمدتاً ارائه آنتی ژن را با واسطه MHC-I القا می کنند.  ادغام زنجیره لی ثابت به آنتی ژن، ایمنی زایی ناقل لنتی ویروسی را بهینه می کند.  چنین ناقل‌های لنتی ویروسی بهینه‌سازی شده برای القای فعالیت سلول‌های CD4+ T مخاطی مناسب هستند.  این ناقل های لنتی ویروسی محافظت ضد عامل سل را در موش القا می کنند.

 ناقل های لنتی ویروسی (LVs) در القای پاسخ سلول های T CD8+ بسیار کارآمد هستند.  با این حال، آنتی‌ژن‌های کدگذاری‌شده از طریق LV در داخل سیتوزول سلول‌های ارائه‌دهنده آنتی‌ژن پردازش می‌شوند، که مستقیماً با مسیر ارائه کمپلکس اصلی سازگاری بافتی آندوزومی کلاس II (MHC-II) ارتباط برقرار نمی‌کند.  بنابراین LV ها در القای پاسخ سلول T CD4+ ضعیف هستند.  برای غلبه بر این محدودیت، محققان استراتژی نوینی را ابداع کردند که به موجب آن آنتی ژن‌های کدگذاری‌شده با LV در انتهای N-ترمینال خود با زنجیره نا متغیر سبک مرتبط با MHC-II (li)، که حاوی یک توالی سیگنال هدف‌گیری آندوزوم است، توسعه می‌یابد.  هنگامی که این رویکرد با یک پلی آنتی ژن رمزگذاری شده با LV متشکل از اهداف سلولی CD4+ T از Mycobacterium tuberculosis ارزیابی شد، واکسیناسیون داخل بینی در موش‌ها پاسخ‌های CD4+ و CD8+ T چند عملکردی ریوی را تحریک کرد.  ادجوانتاسیون این LV ها ایمنی مخاطی را به پاسخ های Th17 و Tc17 گسترش می دهد.  تحریک سیستمیک و تقویت داخل بینی با یکی از این LV ها، باعث محافظت در برابر بیماری سل می شود.

https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2211124722009512