پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

برهمین اساس، این رویکرد در موش‌ها، موجب مهار تومورهای گسترش یافته در ریه شد و در نتیجه نرخ بقا را در مقایسه با درمان‌های کنترل، افزایش داد. این یافته ها در Science Advances منتشر شده است.

میکروربات ها ترکیبی مبتکرانه از زیست شناسی و فناوری نانو هستند. این تحقیق یک تلاش مشترک بین آزمایشگاه های جوزف وانگ و لیانگ فانگ ژانگ، اساتید بخش مهندسی شیمی و نانو دانشگاه سن دیگو هستند.

برای ایجاد میکروربات ها، محققان نانوذرات پر از دارو را به صورت شیمیایی به سطح سلول های جلبک سبز متصل کردند. جلبک‌هایی که حرکت میکروربات‌ها را فراهم می‌کنند، نانوذرات را قادر می‌سازند تا به طور موثر در ریه‌ها حرکت کنند و محموله درمانی خود را به تومورها برسانند.

براساس این گزارش، این نانوذرات از کره‌های پلیمری زیست تخریب‌پذیر کوچکی ساخته شده‌اند که با داروی شیمی‌درمانی دوکسوروبیسین بارگیری شده و با غشای گلبول‌های قرمز پوشانده شده‌اند. این پوشش یک عملکرد مهم را ایفا می کند: از نانوذرات در برابر سیستم ایمنی محافظت می کند و به آنها اجازه می دهد به اندازه کافی در ریه ها بمانند تا اثرات ضد توموری خود را اعمال کنند. ژنگ ژینگ لی، نویسنده اول این مطالعه بیان داشت: «این پوشش به عنوان یک استتار عمل می کند و باعث می‌شود که نانوذره مانند یک گلبول قرمز از خود بدن به نظر برسد، بنابراین پاسخ ایمنی را برانگیخته نخواهد کرد.»

محققان خاطرنشان کردند که این فرمول جلبک حامل نانوذرات، بی خطر است. مواد مورد استفاده برای ساخت نانوذرات زیست سازگار هستند در حالی که جلبک سبز استفاده شده، Chlamydomonas reinhardtii، توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای استفاده، ایمن شناخته شده است.

این مطالعه بر اساس کار قبلی تیم‌های وانگ و ژانگ با استفاده از میکروربات‌های مشابه برای درمان ذات‌الریه کشنده در موش‌ها انجام شده است. وانگ گفت: «اینها اولین میکروربات‌هایی بودند که به طور ایمن در ریه‌های حیوانات زنده آزمایش شدند.»

براساس این گزارش، در کار قبلی، میکروربات‌ها با استفاده از یک داروی متفاوت و ترکیب غشای سلولی برای نانوذرات، با گسترش باکتری‌های عامل ذات‌الریه مبارزه کردند.

درهمین حال، اما اکنون تیم تحقیقاتی با بهینه سازی این پلتفرم، میکروربات ها را برای مبارزه با گسترش سلول های سرطانی در ریه ها طراحی کرده است.

ژانگ درهمین راستا گفته است: «ما نشان می‌دهیم که این یک فناوری است که می‌تواند به طور فعال و کارآمد داروهای درمانی را به کل بافت ریه برساند تا مبارزه با انواع مختلف بیماری‌های کشنده در ریه‌ها اتفاق بیافتد.»

در مطالعات انجام شده، موش‌های مبتلا به ملانوما که به ریه‌ها متاستاز داده بودند، با میکروربات‌ها درمان شدند که میکروربات‌ها از طریق یک لوله کوچک وارد نای و سپس فضای ریه‌ها شدند. موش‌های تحت درمان میانگین زمان زنده‌مانی 37 روزه را تجربه کردند، که نسبت به زمان متوسط ​​زنده‌مانی 27 روزه موش‌های درمان‌نشده، و همچنین موش‌هایی که دارو را به تنهایی یا از طریق نانوذرات بدون جلبک دریافت کردند، یک پیشرفت بزرگ محسوب می‌شود.

لی در همین راستا گفته است: «حرکت فعال میکروربات ها به طور قابل توجهی توزیع دارو در عمق بافت ریه را بهبود می‌بخشد، در حالی که زمان ماندگاری را نیز افزایش داده است. این توزیع افزایش یافته و زمان ماندگاری طولانی‌مدت به ما این امکان را داد که دوز داروی مورد نیاز و به تبع عوارض جانبی را کاهش دهیم و در عین حال نرخ زنده‌مانی بالا را حفظ کنیم.»

با این حرکت رو به جلو، تیم در حال کار بر روی پیشرفت این نوع درمان از طریق میکروربات‌ها در حیوانات بزرگتر، با هدف نهایی آزمایش‌های بالینی انسانی است.

لینک اصلی خبر:

https://www.sciencedaily.com/releases/2024/06/240612173104.htm