پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

نارسایی کبد با اختلال در سنتز،  دفع و سم زدایی مشخص می‌شود.‌ نارسایی کبد پس از هپاتکتومی  (PHLF)  عارضه ای است که به دلیل کشندگی زیاد باید جدی گرفته شود. سایتوکین‌های اختصاصی و فاکتورهای رشد ممکن است نشانگرهای پیش بینی کننده مهمی برای بازیابی عملکرد کبد باشند. هدف از این مطالعه بررسی این نشانگرها در بازسازی پس از هپاتکتومی بوده است.

در سراسر جهان، حدود ۱/۴ میلیون بیمار هر سال تحت عمل جراحی کبد قرار می‌گیرند. یک دسته در حال افزایش از بیماران برای دست‌یابی به پاکسازی کامل تومور به روش های جراحی طولانی مدت نیاز دارند. میزان عوارض و مرگ و میر برای هپاتکتومی‌های اصلی همچنان بالاست و نارسایی کبد پس از هپاتکتومی (PHLF) تهدید کننده ترین عارضه است. در حال حاضر، درمان این عارضه محدود به مداخلات حمایتی در برابر اختلالات پیشرونده کبدی است.  از طرفی بیماران از پیش بینی ظرفیت بازسازی کبد خود سود می‌برند. 

شواهد جدید نشان می‌دهد که نشانگرهای مسیر سیگنالینگ را می‌توان به عنوان ویژگی های فردی استفاده کرد. ارتباط سایتوکین ها و فاکتورهای رشد با قدرت بازسازی کبد به طور وسیع در مدل های حیوانی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما داده های بالینی کم است. در این پژوهش، با ایجاد یک مجموعه داده وابسته به زمان از سایتوکین‌های تنظیم‌کننده بازسازی و مشخصات فاکتور رشد بر اساس نمونه‌های بیوپسی مایع از بیمارانی که تحت برداشتن عمده کبد هستند، از یک روش عملی استفاده شده است. با در نظر گرفتن این داده‌ها همراه با اطلاعات بالینی قبل و بعد از عمل و ترکیب با سه روش مدل‌سازی ریاضی مختلف، یک نوع آزمایش غیرتهاجمی و با قیمت ارزان که به‌راحتی قابل ارزیابی است ایجاد شده است که به طور قابل اعتمادی قدرت بازیابی عملکرد کبد را پیش‌بینی می‌کند. در نتیجه، تغییراتی را در سایتوکین‌های در گردش و فاکتورهای رشد بیماران با جراحی عمده کبد پیدا کرده اند که به وضوح با عوارض و مرگ‌ومیر بعد از عمل مرتبط است. با روش مبتنی بر بیوپسی مایع نشان‌داده‌شده، می‌توان پیامدهای بالقوه کشنده پس از عمل و پتانسیل بازسازی فردی را پیش‌بینی کرد.

https://www.nature.com/articles/s41598-022-16968-9