پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

 پژوهشگران تاکنون باور داشتند هنگامی که نور به شبکیه برخورد می‌کند، فقط سلول‌های مخروطی و استوانه‌ای نسبت به آن واکنش نشان می‌دهند اما اکتشافات جدید نشان می‌دهند که یک نوع دیگر از سلول‌ها موسوم به "سلول‌های حساس به نور گانگلیون شبکیه"(ipRGCs) نیز در این فرآیند دخیل هستند. سلول‌های ipRGCs برخلاف سلول‌های مخروطی و استوانه‌ای، ملانوپسین را نیز در بر دارند که نسبت به نور حساس است. اگرچه ثابت شده که سلول‌های ipRGCs در سازگاری ساعت درونی مغز با نور نقش دارند، اهمیت آنها در تشخیص میزان نور تا به امروز به خوبی درک نشده بود.

محققان بر این باورند که نقش سلول‌های ملانوپسین شبکیه و نحوه عملکرد آنها در دریافت روشنایی نور، تاکنون نامشخص بوده است.   آن ها دریافته اند که ملانوپسین، نقش مهمی در توانایی انسان برای خوب دیدن محیط اطراف دارد. این یافته‌ها می‌توانند سیستم معمول شناسایی نور را که تاکنون بر دو متغیر تکیه داشته است، دوباره تعریف کنند و نشان دهند که دریافت نور، به یک متغیر سوم یعنی سلول‌های ملانوپسین نیز وابسته است.

پژوهشگران در این پروژه نشان دادند که چگونه سلول‌های مخروطی و استوانه‌ای برای دریافت نور ادغام می‌شوند. آنها برای ارزیابی بهتر نقش ملانوپسین در تشخیص نور، سیگنال‌های آن را از سلول‌های مخروطی و استوانه‌ای تفکیک کردند. این تفکیک توانست امکان بررسی دقیق‌تر سیگنال ملانوپسین را فراهم کند.  محرک‌های بصری نیز برای تحریک ماده شیمیایی حساس به نور، به طور خاص طراحی شدند. پژوهشگران برای بررسی قطر مردمک چشم شرکت‌کنندگان، از یک نرم‌افزار ردیابی استفاده کردند تا به این شکل، رابطه میان دریافت نور و شدت تحریک بصری را روی شبکیه نشان دهند. پژوهشگران در این پروژه نشان دادند که سطوح متفاوت روشنایی در تصویر دریافت شده، مجموعه‌ای از واکنش سلول‌های ملانوپسین و واکنش یاخته‌های مخروطی است. این نتایج نشان می‌دهند که سهم ملانوپسین در دریافت روشنایی، یک سهم جزئی نیست، بلکه این سلول‌ها، نقش مهمی در این فرآیند بر عهده دارند.

Reference:https://www.nature.com/articles/s41598-019-44035-3