پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

تیمی از محققان کره ای درمانی برای توده های توموری برای غلبه بر مکانیسم های سرکوب کننده سیستم ایمنی که ایمنی درمانی با سلول T را محدود می کند، توسعه داده اند. برای انجام این کار، آن‌ها از «نانووزیکول‌های» مشتق‌شده از سلول‌های T برای جلوگیری از اعمال سرکوب‌کننده تومورها استفاده کردند که سلول‌های T کشنده تومور ساکن را خاموش می‌کنند.

درمان های مبتنی بر سیستم ایمنی اخیراً در درمان سرطان ها مورد توجه قرار گرفته اند. سلول‌های ایمنی خود بیمار برداشت می‌شود و تعداد آنها در آزمایشگاه افزایش می‌یابد تا دوباره برای کشتن سلول‌های سرطانی تزریق شوند ایمونوتراپی سلول T یکی از این رویکردها است.

تومورها برای محافظت از خود در برابر تخریب سیستم ایمنی، فاکتورهایی تولید می‌کنند تا سلول‌های T هدف‌دار سرطانی تولید شده توسط بدن را تحت کنترل درآورند و درمان‌های ایمنی را مختل کرده و به سرطان اجازه پیشرفت می‌دهند. سلول های تومور فاکتور رشد تومور (TGF) -بتا ترشح می کنند و پروتئینی به نام لیگاند مرگ برنامه ریزی شده-1 (PD-L1) را روی سطح خود نمایش می دهند. اینها مولکولهایی هستند که برای خاموش کردن برنامه حمله سلولهای T کشنده تومور در نظر گرفته شده اند. ایمونولوژیست ها این فرآیند میرایی را "فرسودگی سلول T" می نامند.

پس از فعال‌سازی، سلول‌های T بیان گیرنده‌های TGF-beta و PD-L1 را افزایش می‌دهند که هر دو روی غشای نانووزیکول‌ها حفظ می‌شوند. محققان به طور مکانیکی سلول‌های T کشنده فعال را از طریق یک سری غشاء با منافذ در ابعاد میکرو و نانو وارد کردند تا این وزیکول‌هایی در اندازه نانو ایجاد کنند.

همانطور که اخیراً در مجله Advanced Materials گزارش شده است، این نانووزیکول‌های تزریق شده به محل‌های تومور از فرسودگی سلول‌های T جلوگیری می‌کنند. این نانووزیکول ها که دارای گیرنده TGF-بتا و مرگ برنامه ریزی شده (PD)-1 هستند، اثرات سرکوب کننده سیستم ایمنی سلول های تومور را بر روی سلول های T موضعی مسدود می کنند. گیرنده TGF-بتا مولکول‌های سرکوب‌کننده ترشح شده توسط تومورها را پاکسازی می‌کند و از طریق مولکول‌های PD-L1 و PD-1 با درگیری تومورها با سلول‌های T تداخل می‌کند.

خود نانووزیکول ها در برابر سرکوب سیستم ایمنی توسط تومورها مقاوم بودند. در عوض، آنها با مولکول‌های کشنده تومور که در طول فعال‌سازی سلول‌های T تنظیم می‌شوند بارگذاری می‌شوند تا به سلول‌های تومور حمله کنند.

نانووزیکول‌های مشتق از سلول T می‌توانند مکانیسم‌های ضد توموری متعددی را از خود نشان دهند مانند تحویل مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی و مولکول‌های سیتوتوکسیک، و مهار مولکول‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، که منجر به پیشگیری موثر از فرسودگی سلول‌های T در ریزمحیط تومور سرکوب‌کننده ایمنی می‌شود. پروفسور بیونگ سو کیم از دانشگاه ملی سئول که سرپرستی این مطالعه را بر عهده داشت، گفت: آنها همچنین می توانند مستقیماً سلول های تومور را از بین ببرند.

هنگامی که موش‌های حامل تومور با نانووزیکول‌های مشتق از سلول T تحت درمان قرار گرفتند، رشد تومورهای آنها کند شد و میزان بقای آنها بهبود یافت.

این مطالعه پتانسیل نانووزیکول درمانی برای درمان سرطان را نشان می دهد. کیم گفت: این نانووزیکول‌ها پتانسیل نشان دادن مکانیسم‌های ضد توموری متعدد و غلبه بر محدودیت از دست دادن فعالیت ضد توموری سلول‌های ایمنی در ریزمحیط تومور سرکوب‌کننده ایمنی را دارند.

Ref:https://www.advancedsciencenews.com/a-needed-boost-for-anti-tumor-immunotherapy/