پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

تخمدان مصنوعی به زنان کمک می کنند، در حالی که از سرطان رنج می برند و ناچار به استفاده از شیمی درمانی و تحمل عوارض جانبی مربوط به آن(نابارور شدن) هستند، قابلیت باردار شدن داشته باشند. در سال های اخیر جامعه علمی همواره به دنبال یافتن راهی برای بازسازی تخمدان زنان در آزمایشگاه بوده است و به همین دلیل بیومتریال یا زیست مواد متنوعی را در سال های اخیر تست کرده اند. حال محققان در مطالعه ای از روشی موسوم به الکتروریسی استفاده کرده اند که در سال های اخیر کاربرد گسترده ای در تولید داربست های سنتتیک و طبیعی داشته است.

در این مطالعه، آن ها از یک پلیمر زیست تخریب پذیر موسوم به پلی اپسیلون کاپرولاکتون استفاده کرده و آن را برای اولین بار با ژلاتین مخلوط کردند و داربستی متشکل از الیاف بسیار نازک را تولید کردند که ساختار طبیعی و شکل کورتکس تخمدان را شبیه سازی می کند. از این داربست برای چسبیدن و رشد فولیکول های گرفته شده از تخمدان خوک استفاده شد و زنده مانی فولیکول ها و اووسیت ها تا 10 روز بعد از کشت سنجیده شد. نتایج نشان داد که شمار زیادی از فولیکول ها زنده بوده و شکل اختصاصی شان را حفظ کردند.

 محققین این دستاورد را گام مهمی به سمت تولید تخمدان های مصنوعی ایده آل می دانند که می تواند شرایط محیط طبیعی تخمدان را برای رشد و بلوغ فولیکول ها فراهم آورد. به عقیده محققین با استفاده از این داربست های مصنوعی تداعی کننده تخمدان، حتی زنان و دخترانی که به دلیل ابتلا به سرطان ناچار به استفاده از درمان های تهاجمی و نابارور کننده هستند، شانس باردار شدن را خواهند داشت.

Reference:https://www.nature.com/articles/s41598-018-37640-1