پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

 بر اساس یک مطالعه Northwestern Medicine که در مجله تحقیقات بالینی منتشر شده است، یک مهارکننده اپی ژنتیک می‌تواند فعالیت سیستم ایمنی را در بیماران مبتلا به سرطان تخمدان تقویت کند و آنها را برای درمان با ایمونوتراپی آماده تر سازد.

 به گفته دانیلا متی، این می‌تواند یک استراتژی برای کمک به ایمونوتراپی در بیماران مبتلا به سرطان تخمدانی باشد که درمان برای آنها معمولاً تا حدودی مؤثر است.

 متی، که همچنین استاد پزشکی در بخش هماتولوژی و انکولوژی است، می‌گوید: "این می‌تواند یکی از راه‌های تبدیل تومورهای «سرد» ایمونولوژیکی به تومورهای «گرم» باشد."


 سرطان تخمدان معمولاً با جراحی یا شیمی درمانی درمان می شود که هر دوی آنها می توانند عوارض جانبی قابل توجهی داشته باشند.  به گفته متی، درمان با مهارکننده نقاط وارسی ایمنی - که سیستم ایمنی بدن را برای مبارزه با سرطان فعال می‌کند - معمولاً تنها عملکرد متوسطی را در برابر سرطان تخمدان نشان می‌دهد، بنابراین دانشمندان در جستجوی روش‌هایی برای تقویت این درمان‌ها با تولرانس بهتر هستند.

 در بسیاری از سرطان ها، از جمله سرطان تخمدان، تغییرات اپی ژنتیکی رخ می دهد که به گسترش آنها کمک می کند.  این تغییرات بر روی DNA اعمال شده و می‌تواند بیان ژن‌های خاصی را افزایش یا کاهش دهد.  برای مثال، کاهش بیان از طریق متیلاسیون DNA درژنیکه

پروتئین‌های دخیل در سرکوب تومور را کد می‌کند، به تومورها اجازه رشد می‌دهد.  دانشمندان در حال بررسی مهار اپی ژنتیکی به عنوان یک درمان جدید احتمالی برای سرطان بوده اند.

 متی گفت:" همچنین مطالعات قبلی نشان داده که یک مهارکننده اپی ژنتیک - گوادسیتابین - اثرات شگفت‌انگیزی دارد. به دنبال تجویز آن یک فعال شدن غیرمنتظره در سیستم ایمنی رخ داد و بسیاری از ژن های مرتبط با ایمنی دستخوش افزایش بیان شده بودند."

 در حالی که مکانیسم دقیق آن هنوز نامشخص است، این مهارکننده اپی ژنتیک باعث فعال شدن چشمگیر سلول های T در برخی از بیماران شده و آن را به یک کمک کننده طبیعی برای ایمونوتراپی تبدیل می کند.

 در این کارآزمایی، محققان بیماران مبتلا به سرطان تخمدان در مراحل آخر را با ایمونوتراپی در کنار گوادسیتابین، مهارکننده متیلاسیون DNA، درمان کردند.  از 35 بیمار، 31 درصد بهبود یا تثبیت بیماری را نشان دادند.  نکته مهم این است که این اثرات حداقل به مدت شش ماه ادامه یافت - که در مقایسه با دوره پاسخ شیمی درمانی طولانی به نظر می رسد.

 متی گفت: "این داروها تولرانس نسبتاً خوبی دارند، بنابراین ما بسیار علاقه مندیم که بررسی کنیم چگونه ترکیب سه دارو ممکن است اثربخشی ایمونوتراپی را بهبود بخشد."

 علاوه بر این، محققان دریافتند که بیمارانی که تعداد سلول‌های B بالا یا ساختارهای لنفاوی درون تومور دارند، در مقایسه با بیمارانی که سیستم ایمنی کمتر فعالی داشتند، به درمان ترکیبی بهتر پاسخ دادند.

 ژانگ گفت: «بیومارکرهای کشف‌شده ممکن است به پیش‌بینی بیمارانی که احتمالاً به درمان پاسخ می‌دهند و به اصلاح انتخاب بیماران واجد شرایط برای درمان کمک کند.»  توسعه درمان‌های ترکیبی جدید و طرح‌های مطالعاتی شامل نشانگرهای زیستی مناسب ممکن است گام بعدی جذابی باشد که احتمال موفقیت با ایمونوتراپی را در آن دسته از زنانی که مقاوم به درمان هستند افزایش دهد.