پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

در حال حاضر دارورسانی نوکلئیک اسید، به کمک نانوذرات لیپیدی (LNP) است که از کلسترول، پلی اتیلن گلیکول و یک لیپید حاوی آمین قابل یونیزاسیون تشکیل شده است.

کبد اولین اندام برای تجمع LNP به دنبال تزریق وریدی می باشد و تحویل نوکلئیک اسیدها به سلول‌های کبدی توسط LNP دارای پتانسیل درمانی قابل توجهی است، اما نشانه‌های بیماری زیادی وجود دارد که از هدف قرار دادن بافت و جمعیت سلولی LNP غیر کبدی مانند سرطان، بیماری‌های عصبی، قلبی عروقی و عفونی سود می‌برد.

یکی از موانع اصلی برای هدف قرار دادن بافت، مانع فیزیولوژیکی طبیعی برای تجمع بافت است که توسط اندوتلیوم عروقی ایجاد می‌شود، زیرا اکثر بافت‌ها جدا از کبد و طحال، دارای یک اندوتلیوم پیوسته هستند. در حالی که عروق مربوط به تومور اغلب حاوی منافذی در اندوتلیوم است، تجمع غیرفعال نانوذرات از طریق این منافذ در بافت تومور بسیار متغیر و ناکارآمد است که عمدتاً به دلیل اندازه و تراکم منافذ ناسازگار و ماتریکس خارج سلولی و انسداد لنفاوی است که باعث ایجاد فشار برگشتی می‌شود. علاوه بر این، مدل‌های سرطانی حیوانی، عمدتاً موش‌ها، اغلب معرف بالینی خوبی نیستند و این منجر به داده های ضعیف بین اثربخشی بالینی و فرمول‌های نانودارویی می شود.

لینک خبر:

https://www.mdpi.com/1424-8247/15/7/897