پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

 وزیکول های غشایی به اندازه نانو که به عنوان وزیکول‌های خارج سلولی شناخته می‌شوند، سیستم ایمنی موش‌ها را فعال می‌کنند و به نظر می‌رسد که تومورهای آن‌ها را به نوعی داروی ایمونوتراپی به نام بازدارنده نقطه وارسی حساس می‌کنند. این بر اساس مطالعه جدیدی است که در تحقیقات ایمنی شناسی سرطان توسط محققان موسسه کارولینسکا در سوئد منتشر شده است.

 درمان انواع مختلف سرطان به لطف نوعی دارویی به نام بازدارنده نقطه وارسی که به سلول‌های T سیستم ایمنی کمک می‌کند تا به سلول‌های سرطانی حمله کنند، در سال‌های اخیر به طور قابل توجهی بهبود یافته است.

 با این حال، حتی اگر برخی از بیماران به درمان بسیار خوب پاسخ دهند، بخش بزرگی از آنها فقط بهبود موقتی را مشاهده می کنند،. دانشمندان انرژی قابل توجهی را صرف درک اینکه چرا چنین اتفاقی رخ داده و ترکیب مهارکننده های نقاط وارسی با سایر روش های درمانی به منظور افزایش نرخ بقای سرطان صرف می کنند.

 محققان موسسه Karolinska نشان می‌دهند که شکلی از نانوذرات کروی به نام اگزوزوم یا وزیکول‌های خارج سلولی مسیر امیدوارکننده‌ای برای دنبال کردن هستند.

 به نظر می رسد که وزیکول ها تومور را از نظر ایمونولوژیک فعال می کنند تا درمان مهارکننده نقاط وارسی بتواند شروع به کار کند.  این نتایج از توسعه بیشتر وزیکول های خارج سلولی به عنوان یک درمان سرطان جدید پشتیبانی می کند.

 سوزان گابریلسون، استاد نویسنده مطالعه در گروه پزشکی (Solna)، موسسه کارولینسکا:

 "گاهی اوقات از وزیکول های خارج سلولی به عنوان پیام رسان بدن یاد می شود.  آنها حباب‌هایی در مقیاس نانو هستند که سلول‌ها می‌توانند برای تبادل اطلاعات به یکدیگر بفرستند.  به عنوان مثال، وزیکول‌های سلول‌های توموری می‌توانند سیستم ایمنی را خاموش کنند تا سرطان گسترش یابد، در حالی که وزیکول‌های سلول‌های ایمنی می‌توانند پاسخ ایمنی را فعال کنند."

 در مطالعات قبلی، محققان KI نشان داده اند که نوع خاصی از وزیکول خارج سلولی از سلول های ایمنی می تواند سلول های T ایمنی را فعال کرده و رشد تومور را در موش کاهش دهد.  در مطالعه حاضر، آنها نحوه عملکرد این وزیکول ها را در مدل موشی سرطان پوست که به درمان با مهارکننده های نقاط وارسی مقاوم است، بررسی کردند.

 وزیکول های خارج سلولی مورد استفاده در این مطالعه از سلول های ایمنی خود موش ها (سلول های دندریتیک) جدا شد.  در این مورد یک پروتئین اختصاصی سرطان به نام اووالبومین و یک مولکول به نام آلفا-گالاکتوزیل سرامید اضافه شد که هر دو سلول های T و سلول های کشنده طبیعی را تحریک می کنند.

 هنگامی که این وزیکول ها به صورت درمانی برای درمان تومورها یا به طور پیشگیرانه قبل از شروع رشد تومورها به موش ها تزریق شدند، آنها سیستم ایمنی خود را فعال کردند تا یک پاسخ سلول T قوی به پروتئین سرطانی ایجاد کنند.  اگر فقط به حیوانات بازدارنده های نقاط وارسی داده می شد، همین اثر حاصل نمی شد و در حیواناتی که ترکیبی از وزیکول ها و درمان نقاط وارسی دریافت می کردند، بارزتر بود.


 با این حال، هنگامی که حیوانات درمان ترکیبی وزیکول-مهارکننده نقطه وارسی را در مقایسه با وزیکول‌ها به تنهایی دریافت کردند، محققان هیچ تأثیری بر بقای آنها مشاهده نکردند و معتقدند که مدت زمان آزمایش احتمالاً برای سیستم ایمنی فعال شده برای تأثیرگذاری بر تومورها بسیار کوتاه بوده است.  هنگامی که درمان‌ها به صورت پیشگیرانه به موش‌هادادهشد،کهمدت

اثر طولانی‌تری را نشان می‌دهد، موش‌هایی که درمان ترکیبی را دریافت کردند، بقای بیشتری نسبت به موش‌هایی که تنها وزیکول را دریافت کردند، نشان دادند.

 محققان دیگر در سال 2005 سعی کردند تا وزیکول های خارج سلولی مشتق از سلول های ایمنی را به عنوان یک درمان سرطان به بیماران انسانی بدهند.  پروفسور گابریلسون معتقد است که این به این دلیل است که آزمایش‌ها خیلی زود انجام شده‌اند، قبل از اینکه دانشمندان بدانند که وزیکول‌ها باید حاوی چه مولکول‌هایی باشند تا مؤثر باشند، چیزی که تیم او تلاش زیادی را برای آن انجام داده است.  آنها همچنین در تلاش برای ساده سازی ساخت وزیکول های خارج سلولی هستند.

 او می گوید: «هدف ما این است که بتوانیم از رده هاب سلولی به جای گرفتن سلول های خود بیماران استفاده کنیم.  این بدان معناست که وزیکول‌ها را می‌توان از قبل آماده کرد و تا زمانی که مورد نیاز بود منجمد کرد.


https://www.news-medical.net/news/20221222/Extracellular-vesicles-enhance-cancer-immunotherapy.aspx