تحقیقات ایمونوتراپی امیدبخش در درمان سرطان های دستگاه گوارش
به گفته مایو کلینیک در آریزونا، اگرچه استفاده از ایمونوتراپی در سرطان های دستگاه گوارش (GI) هنوز محدود است، تحقیقات جدید در تلاش است تا این رویکرد درمانی را به خط مقدم آورد.
رون گفت: «امیدواریم توسعه ایمونوتراپی به درمان برخی از این سرطان های سخت درمان کمک کند.» او توضیح میدهد که چگونه ایمونوتراپی یک راه امیدوارکننده برای بسیاری از بیماران مبتلا به این سرطان ها است.
به گفته رون، 3 مطالعه اخیرا منتشر شده در حال تغییر چشم انداز انکولوژی دستگاه گوارش هستند. این موارد شامل کارآزمایی CheckMate 648 (NCT03143153)، 1 که نیولوماب (Opdivo) به همراه ipilimumab (Yervoy) و نیولوماب به همراه شیمی درمانی را در برابر شیمی درمانی به تنهایی در بیماران مبتلا به سرطان سلول سنگ فرشی مری (ESCC) ارزیابی کرد. کارآزمایی MOUNTAINEER (NCT03043313)،2 که در آن توکاتینیب (Tukysa) همراه با تراستوزوماب (Herceptin) در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال متاستاتیک HER2 مثبت مورد ارزیابی قرار گرفت. وTOPAZ-1 (NCT03875235)، کارآزمایی دوروالوماب (Imfinzi) در ترکیب با جمسیتابین به همراه سیس پلاتین در مقابل شیمی درمانی به تنهایی در بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته مجاری صفراوی هستند.
یافته های CheckMate 648 نشان داد که به کارگیری ایمونوتراپی در درمان خط مقدم ESCC بقای کلی (OS) را در جمعیت هدف درمان بهبود می بخشد. میانه بقای کلی با nivolumab به علاوهipilimumab 12.8 ماه و 13.2 ماه با رژیم شیمی ایمونوتراپی بود. این ها با بیمارانی که در گروه شیمی درمانی به تنهایی درمان شده بودند و میانگین بقای کلی 10.7 ماه داشتند مقایسه شدند. کاهش خطر مرگ نیز به ترتیب 22% و 26% بود. مزیت بقای کلی در بین زیر گروه ها، صرف نظر از وضعیت PD-L1 با یکدیگر سازگار بود.
رون گفت: «ما قبلاً گزینه های ایمنی درمانی زیادی برای [بیماران مبتلا به] سرطان دستگاه گوارش نداشتیم. ما همچنان در سرطان کولون یا پانکراس تنها زمانی از ایمونوتراپی استفاده می کنیم که ناپایداری میکروساتلایت بالا باشد و شاهد استفاده بیشتر ایمونوتراپی در ESCC هستیم.» وی افزود: اگرچه بیماران مبتلا به ESCC برای دریافت ایمونوتراپی نیاز به مثبت بودن نشانگر تومور PD-L1 داشتند، یافته های جدید نشان داده است که دیگر نیازی به این کار نیست و بیماران بیشتری می توانند ایمونوتراپی را همراه با شیمی درمانی دریافت کنند.
داده های فاز 2 کارآزمایی MOUNTAINEER، ارائه شده در کنگره جهانی ESMO در مورد سرطان دستگاه گوارش (GI) در سال 2022 نشان داد که بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال متاستاتیک HER2 مثبت که قبلاً درمان شده بودند، پاسخ پایداری به درمان با مهارکننده های دوگانه HER2 توکاتینیب به همراه تراستوزوماب داشتند. به طور خاص، در بین 84 بیمار تحت درمان، میزان پاسخ عینی تایید شده توسط بررسی مرکزی مستقل 38.1٪ بود. علاوه بر این، در یک پیگیری متوسط 20.7 ماهه، میانگین بقای بدون پیشرفت 8.2 ماه با میانگین بقای کلی 24.1 ماه بود.
همچنین داده های فاز 3 کارآزمایی TOPAZ-1 ارائه شده در نشست سالانه ASCO 2022، کاهش 20 درصدی خطر مرگ با دوروالوماب به همراه شیمی درمانی در مقابل دارونما به همراه شیمی درمانی برای بیماران مبتلا به سرطان مجرای صفراوی را نشان داد.
رون خاطرنشان کرد: "استفاده از ایمونوتراپی برای درمان بیماری ای مانند کلانژیوکارسینوما برای من بسیار جالب است. من همین هفته اولین بیمارمان را دیدم که دوروالوماب را به رژیم جمسیتابین و سیس پلاتین خود اضافه کرده بود. این درهای زیادی را برای بیماران باز می کند، زیرا به نظر می رسد شیمی درمانی به همراه ایمونوتراپی طول عمر بهتری برای [بیماران مبتلا به کلانژیوکارسینوما] دارد."
او توضیح داد: "در برخی موارد اگر بتوانیم در ابتدا با ترکیب شیمی درمانی و ایمونوتراپی درمان را آغاز کنیم، در مقطعی می توان شیمی درمانی را کنار گذاشته و از ایمونوتراپی به تنهایی برای ثابت نگه داشتن وضعیت پیشروی سرطان استفاده کنیم. زیرا به طور کلی ایمونوتراپی برای بیماران بسیار قابل تحمل تر است و این همه سمیت هایی را که شیمی درمانی ایجاد می کند، ایجاد نمی کند."
رون هشدار داد که هنگام اجرای ایمونوتراپی برای بیماران، باید برخی از عوامل کلیدی را در نظر داشت. علاوه بر سایر عوارض جانبی مرتبط با سیستم ایمنی، بیماران احتمالاً اسهال را با این روش درمانی تجربه خواهند کرد و درد مفاصل نیز بسیار شایع است. به گفته رون، کادر درمان باید در جریان این احتمالات قرار بگیرند و پاسخ سوالاتی را از بیماران جویا شوند که اثرپذیری آنها را از این عوارض تعیین کنند.
ارسال به دوستان