محققان چگونگی مقاومت سلولهای سرطان پستان به درمان را دریافتند
سلولهای توموری میتوانند به هورمون درمانی مقاوم شوند و این یکی از موانع محدودکنندهی موفقیت درمان سرطان پستان است. تقابلات پیچیده ژنومی و غیر ژنومی بین گیرندههای استروژن و فاکتورهای رشد، به عنوان یک فاکتور اساسی در مقاومت به هورمون درمانی است.
سلولهای توموری میتوانند به هورمون درمانی مقاوم شوند و این یکی از موانع محدودکنندهی موفقیت درمان سرطان پستان است. تقابلات پیچیده ژنومی و غیر ژنومی بین گیرندههای استروژن و فاکتورهای رشد، به عنوان یک فاکتور اساسی در مقاومت به هورمون درمانی است. یک مطالعه جدید بر روی موش توسط محققان کالج پزشکی بیلور نشان داده است که چگونه این سلولهای سرطانی بیان مثبت گیرنده استروژن(ER+) را از دست میدهند و منجر به شکست هورمون درمانی میشوند. یافته های این مطالعه مکانیسمی را پیدا کرده است که فرایند را توضیح داده و احتمالات پیش رو برای غلبه بر آن را بررسی میکند.
تقریبا یک چهارم سرطانهای پستان ER+ برگشت پذیر بیان گیرنده استروژن خود را از دست داده و منجر به شکست در هورمون درمانی میشوند. با اینکه مکانیسم های از دست دادن بیان ER بسیار مورد مطالعه قرار گرفته است در این مطالعه نشان داده شده که 14-3-3τ تقریبا در 60درصد سرطانهای پستان افزایس بیان دارد و منجر به تبدیل ER+ به ER- شده و مکانیسم EMT را فعال میکند.
نویسنده مسئول این مقاله میگوید: برای سال ها هدف ما حل کردن پازل پیچیده پیشرفت سرطان پستان در راستای فهم چگونگی ارتباط برقرار کردن بازیگرهای مقاومت به درمان و رشد دائمی، با یکدیگر بوده است. هدف ما غلبه بر این مانع است که بتوانیم بیان گیرنده استروژن را در این سرطان ها بازیابی کنیم تا آنها را نسبت به درمان مجددا حساس کنیم و شانس بیماران برای درمان را بالا ببریم.
نقش دو پروتئین سلولی به نام های 14-3-3τ و ERα36 قبلا در مقاوم شدن سرطان سینه به هورمون درمانی نشان داده شده است. مطالعه آن در حیوانات مدل بسیار زمان بر، گران و نیرو بر است، به همین دلیل محققان مدل دیگری را به وجود آوردند.
Lidija A. Wilhelms Garan یک مدل اسفروئیدی برای سرطان پستان انسانی به وجود آورده که میتواند پیشرفت و تبدیل ER+ به ER- را شبیه سازی کند و یک ابزار آزمایشگاهی کارآمد برای تحقیقات آینده به وجود آورد. در بیماران تبدیل یک تومور ER+ به ER- میتواند سالها طول بکشد، در حیوان مدل این اتفاق به چندماه زمان نیاز دارد در حالی که در این مدل اسفروئیدی تنها در طی یک الی دو هفته این اتفاق میافتد. در این مدل آزمایشگاهی یافت شد که در شرایط درست ابتدا 14-3-3τ افزایش بیان دارد و سپس سلولهای سرطانی سطح بیان را افزایش خواهند داد و بعد فقدان گیرنده استروژن رخ میدهد.
Garan همچنین خاطرنشان کرد که بازیگر های مولکولی دیگری نظیر AKT و GATA3 برای این اتفاق مورد نیازند. همچنین نشان داده شد فاکتورهایی که توسط ریزمحیط اطراف تومور که شامل فیبروبلاست و سلول های ایمنی اند تولید میشوند.
منبع:
ارسال به دوستان