ورزش یا میان‌وعده؟
ماده پیام رسان اورکسین مغز تصمیم می‌گیرد
محققان در مطالعات جدید خود دریافته اند که ماده پیام رسان اورکسین و نورون هایی که آن را تولید می کنند تصمیم گیرنده این هستند که باید ورزش یا مصرف یه میان وعده را انتخاب کنیم.
به گزارش مرکز روابط عمومی ستاد توسعه فناوری پزشکی بازساختی و سلول بنیادی ، گاهی با خود فکر میکنیم که آیا باید ورزش کنم یا ترجیح می دهم به کافه بروم و از یک میلک شیک توت فرنگی لذت ببرم؟
تا به حال، اتفاقی که دقیقاً در مغز ما با اتخاذ این تصمیم رخ می‌دهد، برای علم یک معماست، اما محققان ETH زوریخ راه حل آن را یافته اند. آنها رمزگشایی کردند که کدام ماده شیمیایی مغز و کدام سلول عصبی واسطه این تصمیم است: ماده پیام رسان اورکسین و نورون هایی که آن را تولید می کنند.
بر اساس این گزارش ، در زمان انتخاب بین ورزش و وسوسه‌های غذایی خوش طعمی که هرجا باشیم ما را به سمت خود می‌کشد، اورکسین ماده شیمیایی درون مغز بسیار مهم است. این یافته تحقیقاتی همچنین می تواند به افرادی که انگیزه کمی برای ورزش کردن دارد، کمک کند.
این اصول علوم اعصاب مرتبط هستند زیرا بسیاری از مردم به اندازه کافی ورزش نمی کنند. احتمالاً بسیاری از ما قبلاً یک بار یا حتی چندین بار تصمیم گرفته ایم که ورزش را به نفع یکی از وسوسه های جایگزین متعدد زندگی روزمره کنار بگذاریم. بر اساس این گزارش، طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، 80 درصد نوجوانان و 27 درصد بزرگسالان به اندازه کافی ورزش نمی کنند. و چاقی نه تنها در میان بزرگسالان بلکه در میان کودکان و نوجوانان نیز با سرعت نگران کننده ای در حال افزایش است.
بر همین اساس، .دنیس بورداکوف، پروفسور علوم اعصاب در ETH زوریخ بیان می‌کند: «علی‌رغم این آمار، بسیاری از مردم موفق می‌شوند در برابر وسوسه‌های موجود مقاومت کنند و به اندازه کافی ورزش کنند. ما می خواستیم بدانیم چه چیزی در مغز ما وجود دارد که به ما در این تصمیم گیری‌ها کمک می کند.»
در آزمایشات خود با موش ها، محققان توانستند نشان دهند که اورکسین نقشی کلیدی در این فرآیند بازی می کند. این ماده یکی از صدها ماده پیام رسان است که در مغز فعال هستند. پیام رسان های شیمیایی دیگر مانند سروتونین و دوپامین مدت ها پیش کشف شدند و نقش آنها تا حد زیادی رمزگشایی شده است. وضعیت اورکسین متفاوت است: محققان آن را نسبتاً دیر، حدود 25 سال پیش کشف کردند، و اکنون در حال روشن کردن نقش آن هستند. بورداکوف یکی از دانشمندانی است که تلاش خود را صرف مطالعه اورکسین کرده است.
بورداکوف در ادامه اذعان داشت: «در علوم اعصاب، دوپامین یک توضیح رایج برای این است که چرا برخی کارها را انجام می‌دهیم اما از برخی دیگر اجتناب میکنیم. این پیام رسان مغزی برای انگیزه عمومی ما حیاتی است. با این حال، دانش فعلی ما در مورد دوپامین به راحتی توضیح نمی دهد که چرا تصمیم می گیریم به جای غذا خوردن، ورزش کنیم. مغز ما هم در هنگام غذا خوردن و هم در هنگام ورزش دوپامین ترشح می کند، که توضیح نمی دهد که چرا یکی را بر دیگری ترجیح می‌دهیم.»
برای درک علت، محققان یک آزمایش رفتاری پیچیده برای موش ها ابداع کردند که می‌توانستند آزادانه از بین هشت گزینه مختلف در آزمایش های ده دقیقه ای، یک مورد را انتخاب کنند. این آزمایشات شامل چرخی بود که می توانستند روی آن بدوند و یک "میلک شیک بار" که در آن می توانستند از یک میلک شیک با طعم توت فرنگی لذت ببرند. بورداکوف می‌گوید: «موش‌ها میلک شیک را به همان دلیلی که مردم دوست دارند، انتخاب می‌کنند: حاوی مقدار زیادی قند و چربی است و طعم خوبی دارد.»
در آزمایش، دانشمندان گروه‌های مختلف موش‌ها را با هم مقایسه کردند: یکی از موش‌های معمولی و دیگری از گروهی که در آن سیستم اورکسین موش‌ها، با دارو یا از طریق اصلاح ژنتیکی سلول‌هایشان، مسدود شده بود.
موش‌هایی که سیستم اورکسین سالمی داشتند، دو برابر بیشتر از موش‌هایی که سیستم اورکسین‌شان مسدود شده بود، روی چرخ و نیمی از زمان را در "میلک شیک بار" گذراندند. با این حال، جالب توجه است که رفتار دو گروه در آزمایش‌هایی که در آنها دانشمندان فقط دویدن روی چرخ یا میلک شیک را به موش‌ها پیشنهاد کردند، تفاوتی نداشت. بورداکوف می‌گوید: «این بدان معناست که نقش اصلی سیستم اورکسین کنترل میزان حرکت موش‌ها یا میزان غذا خوردن آنها نیست. در عوض، به نظر می‌رسد زمانی که هر دو گزینه در دسترس هستند، نقش آن تصمیم گیری بین آن دو باشد." بدون اورکسین، تصمیم به شدت به نفع میلک شیک بود و موش ها به نفع غذا خوردن از ورزش منصرف شدند.
محققان ETH زوریخ انتظار دارند که اورکسین ممکن است مسئول این تصمیم در انسان‌ها نیز باشد. عملکرد مغز درگیر در این موضوع تقریباً در هر دو گونه یکسان است. داریا پلگ-رایبشتاین، رهبر گروه در ETH زوریخ توضیح داد: «اکنون موضوع، بررسی نتایج ما در انسان‌ها خواهد بود.» این
موضوع شامل معاینه بیمارانی است که به دلایل ژنتیکی، با نرخ حدود یک نفر از هر دو هزار نفر، دارای سیستم اورکسین محدود هستند. این افراد از نارکولپسی (اختلال خواب) رنج می برند. احتمال دیگر مشاهده افرادی است که داروی مسدودکننده اورکسین را دریافت می کنند.
پلگ-رایبشتاین می‌گوید: «اگر درک کنیم که مغز چگونه بین مصرف غذا و فعالیت بدنی تصمیم‌گیری می‌کند، می‌توانیم استراتژی‌های مؤثرتری برای رسیدگی به اپیدمی جهانی چاقی و اختلالات متابولیک مرتبط ایجاد کنیم.» به طور خاص، مداخلاتی را می توان برای کمک به غلبه بر موانع ورزش کردن در افراد سالم و افرادی که فعالیت بدنی آنها محدود است، توسعه داد. با این حال، بورداکوف خاطرنشان می کند که این سؤالات برای دانشمندان درگیر در تحقیقات بالینی در انسان دارای اهمیت است. او و گروهش خود را وقف تحقیقات علوم اعصاب پایه کرده اند. در گام بعدی او می‌خواهد بفهمد که نورون‌های اورکسین چگونه با بقیه مغز در هنگام تصمیم‌گیری مانند تصمیم بین ورزش و میان‌وعده تعامل دارند.
لینک خبر:
ارسال به دوستان