پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

به گزارش مرکز روابط عمومی ستاد توسعه فناوری های پزشکی بازساختی و سلول های بنیادی، محققان دریافته اند که چگونه سلول های کبدی خاص در پاسخ های التهابی زمینه ساز هپاتیت مزمن نقش دارند. 

بر همین اساس، با استفاده از مدل‌های موش و کشت سلولی، آنها افزایش سطح ژن‌های التهابی، از جمله مولکول‌های‌سیگنالینگ به نام کموکاین‌ها را مشاهده کردند، زمانی که سلول‌های ستاره‌ای شکل کبدی پروتئینی به نام A20 را بیان نمی‌کردند. با مهار پروتئین دیگری به نام DCLK1، A20 سطح کموکاین را کاهش می دهد و در نتیجه هپاتیت مزمن را سرکوب می کند. A20 نقش بالقوه ای در توسعه روش جدید درمانی برای بیماری کبدی دارد.

درادامه این گزارش آمده است که بسیاری از افراد در سراسر جهان از بیماری مزمن کبدی (CLD) رنج می برند، که به دلیل تمایل به تبدیل به سرطان کبد یا نارسایی کبدی نگرانی های قابل توجهی را ایجاد می کند. CLD با التهاب و فیبروزمشخص می شود.

سلول‌های کبدی خاصی که سلول‌های ستاره‌ای کبدی (HSCs) نامیده می‌شوند، در هر دو این ویژگی‌ها نقش دارند، اما اینکه چگونه به طور خاص در پاسخ التهابی نقش دارند، مشخص نیست. 

در مقاله‌ای که اخیراً در مجله FASEB منتشر شده است، تیمی به سرپرستی محققان دانشگاه پزشکی و دندان‌پزشکی توکیو(TMDU) نقش پروتئین A20 (پروتئین A20 مرتبط با فاکتور نکروز توموری آلفا) را در این سیگنال‌دهی التهابی کشف کردند.

بر اساس این گزارش، مطالعات قبلی نشان داده اند که A20نقش ضد التهابی دارد، زیرا موش هایی که فاقد این پروتئین هستند دچار التهاب سیستمیک شدید می شوند. علاوه بر این،انواع ژنتیکی خاص در ژن کدکننده A20 منجر به هپاتیت خودایمنی همراه با سیروز کبدی می شود.

دکتر سی کاکینوما، نویسنده این مطالعه می‌گوید: «ما یک خط آزمایشی از موش‌ها دارای نقص شرطی ایجاد کردیم که در آن حدود 80 تا 90 درصد HSC‌ها فاقد بیان A20 بودند. ما همچنین به طور همزمان این مکانیسم ها را در یک رده سلولی HSC انسانی به نام LX-2 بررسی کردیم تا یافته های ما در موش ها تایید گردد.»

تیم تحقیقاتی هنگام بررسی کبد این موش‌ها، التهاب و فیبروز خفیف را بدون درمان با هیچ عامل القاکننده‌ای‌مشاهده کردند. این موضوع نشان داد که پاسخ التهابی مشاهده شده خود به خود بوده است، و نشان می‌دهد که HSCها برای سرکوب هپاتیت مزمن به بیان A20 نیاز دارند.

همچنین دکتر یاسوهیرو آساهینا، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه، توضیح می‌دهد: «با استفاده از تکنیک توالی‌یابی RNA برای تعیین اینکه کدام ژن‌ها بیان شده‌اند، دریافتیم که HSCهای موشی فاقد A20، الگوهای بیانی مطابق با التهاب را نشان می‌دهند. این سلول ها همچنین سطوح بیان غیر معمول کموکاین ها را نشان دادند که مولکول های مهم در مسیر سیگنالینگ التهابی هستند.»

هنگام کار با سلول های انسانی LX-2، محققان مشاهداتی مشابه با سلول های HSC موش انجام دادند. سپس از تکنیکهای مولکولی برای بیان مقادیر بالای A20 در سلول هایLX-2 استفاده کردند که منجر به کاهش سطح بیان کموکاین شد. از طریق تحقیقات بیشتر، این تیم مکانیسم خاصی که این پدیده را تنظیم می کند، شناسایی کرد.

دکتر کاکینوما بیان کرد: "داده های ما نشان می دهد که پروتئینی به نام DCLK1 می تواند توسط A20 مهار شود. DCLK1 به عنوان فعال کننده یک مسیر مهم پیش التهابی،معروف به سیگنال دهی JNK، که سطح کموکاین ها را افزایش می دهد، شناخته شده است."

بر اساس این گزارش، مهار DCLK1 در سلول‌هایی که بیانA20 از بین رفته بود، منجر به بیان کموکاین بسیار کمتری گردید که بیشتر از این فرضیه حمایت می‌کند که A20 در التهاب HSCها از طریق مسیر DCLK1-JNK نقش دارد.

به طور کلی، این مطالعه یافته‌های تأثیرگذاری را ارائه می‌کندکه بر پتانسیل A20 و DCLK1 در توسعه روش درمانی جدیدبرای هپاتیت مزمن تأکید می‌کند.

لینک خبر:

https://www.sciencedaily.com/releases/2024/08/240829132537.htm