پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

به گزارش مرکز روابط عمومی ستاد توسعه فناوری‌های پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی، تحقیقات روی موش ها نشان میدهد که مصرف محدود یک آمینواسید ضروری خاص می تواند تأثیرات پیری را کاهش دهد و حتی طول عمر آنها را افزایش دهد. اکنون دانشمندان به این فکر می کنند که آیا این یافته ها می تواند به مردم در بهبود طول عمر و کیفیت زندگی کمک کند.

ایزولوسین یکی از سه آمینواسید شاخه دار است که برای ساخت پروتئین در بدن ما استفاده می‌شود. این ماده برای بقای ما ضروری است، اما از آنجایی که سلول های ما نمی توانند آن را از ابتدا تولید کنند، باید آن را از منابعی مانند تخم مرغ، لبنیات، پروتئین سویا و گوشت دریافت کنیم.

بر همین اساس، تحقیقات قبلی با استفاده از داده‌های یک نظرسنجی در بازه 2016 تا 2017 از ساکنان ویسکانسین نشان داد که سطوح ایزولوسین رژیم غذایی با سلامت متابولیک مرتبط است و افرادی که BMI بالاتری دارند معمولاً مقادیر بسیار بیشتری از این اسید آمینه را مصرف می‌کنند.

دادلی لامینگ، محقق متابولیسم از دانشگاه ویسکانسین،می‌گوید: «اجزای مختلف رژیم غذایی شما ارزش و تأثیری فراتر از عملکردشان به عنوان یک کالری دارند، و ما در حال بررسی یک جزء بوده‌ایم که ممکن است بسیاری از افراد آن را بیش از حد دریافت کنند. جالب است که فکر کنیم تغییر رژیم غذایی همچنان می‌تواند چنین تفاوت بزرگی در طول عمر ایجاد کند، حتی زمانی که به اواسط طول زندگی نزدیک‌تر شده‌ایم.»

بر اساس این گزارش، در جدیدترین مطالعه، گروهی از موش‌ها دارای تنوع ژنتیکی به 3 گروه تقسیم شده و رژیم‌های غذایی زیر را دریافت کردند: 1) رژیم غذایی حاوی 20 اسید آمینه معمول به عنوان شاهد، 2) رژیمی که مقدار تمام اسیدهای آمینه حدود دو سوم کاهش یافته بود، 3) رژیمی که در آن فقط ایزولوسین در مقدار مشابه کاهش می‌یابد.

موش ها در شروع مطالعه تقریبا شش ماهه بودند که معادل سن یک انسان 30 ساله است. آن‌ها از نظر حجم غذایی محدودیتی نداشتند، اما برای هر گروه فقط نوع خاصی غذا ارائه می‌شد.

بر همین اساس ، محدود کردن ایزولوسین در رژیم غذایی باعث افزایش طول عمر و سلامت موش ها، کاهش ضعف آنها، بهبود لاغری و کنترل قند خون گردید. طول عمر موش های نر در مقایسه با موش هایی که ایزولوسین غذایی‌شان محدود نشده بود 33 درصد افزایش یافت و در ماده ها 7 درصد افزایش یافت. همچنین، این موش ها در 26 معیار سلامت، از جمله قدرت عضلانی، استقامت، سطح قند خون، استفاده از دم و ریزش مو، امتیاز بهتری کسب کردند.

موش های نر این گروه، بزرگ شدن پروستات مرتبط با افزایش سن کمتری را تجربه کردند و احتمال ایجاد تومورهای سرطانی رایج در گونه های مختلف موشی نیز کاهش یافت.

جالب اینجاست که موش هایی که غذای حاوی ایزولوسین کمتر یافت کردند، به طور قابل توجهی کالری بیشتری نسبت به بقیه دریافت کردند. اما در واقع به جای افزایش وزن، انرژی بیشتری سوزاندند و وزن بدن کمتری را حفظ کردند، حتی اگر سطح فعالیت آنها تفاوتی نداشت.

محققان بر این باورند که محدود کردن میزان ایزولوسین در انسان، چه از طریق رژیم غذایی و چه از طریق ابزارهای دارویی، پتانسیل ایجاد اثرات ضد پیری را دارد؛ اگرچه، مانند همه مطالعات انجام گرفته روی موش‌ها، تا زمانی که واقعاً روی انسان‌ها آزمایش نشود، از این اثر مطمئن نخواهیم بود.

لازم به ذکر است اگرچه غذای فراهم شده برای موش ها کنترل شده بوده است، اما محققان خاطرنشان کردند که رژیم غذایی یک واکنش شیمیایی فوق العاده پیچیده است و ممکن است سایر اجزای رژیم غذایی بر نتایج اثرگذار باشند.

به عنوان مثال، محدود کردن کلی مصرف پروتئین، اثرات مضری بر بدن موش یا انسان دارد. اما تعمیم این تحقیق برای استفاده در دنیای واقعی انسان پیچیده تر از کاهش مصرف غذاهای پر پروتئین است، حتی اگر این ساده ترین راه برای محدود کردن مصرف ایزولوسین باشد.

سطح محدودیت اسید آمینه در همه آزمایش‌ها ثابت بود، و محققین اذعان داشتند که ممکن است تنظیم دقیق‌تری برای اثرات بهینه در گونه‌ها و جنس‌های مختلف موش مورد نیازباشد؛ زیرا وقتی صحبت از رژیم غذایی می‌شود، یک اندازه برای همه مناسب نیست.

لامینگ بیان کرد: «ما نمی‌توانیم برای همه رژیم کم ایزولوسین تجویز کنیم. اما محدود کردن این مزایا به یک اسید آمینه، ما را به درک فرآیندهای بیولوژیکی و شاید مداخلات بالقوه برای انسان، مانند داروی مسدود کننده ایزولوسین، نزدیک‌تر می‌کند.» این تحقیق در Cell Metabolism منتشر شده است.

لینک خبر:

https://www.sciencealert.com/cutting-back-on-one-amino-acid-increases-lifespan-in-mice-by-up-to-33