پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

ناتوانی مدل های موشی در ارزیابی داروهای تعدیل کننده ایمنی(IMiDs) موجب شد که در برخی داروهایی که با تکیه بر این مدل ها وارد بازار می شوند اثرات فاجعه باری رخ دهد. برای مثال تالیدومید در اواخر دهه 50 و اوایل دهه 60 میلادی در تست های موشی نتایج منفی نشان نداد اما بعد از استفاده بوسیله انسان ها منجر به تولید هزاران کودک دچار نقص و ناهنجاری بدنی شد. به همین دلیل سال هاست که مطالعات بسیار سعی دارند محدودیت موجود در ارزیابی IMiDs را به نوعی حل کنند.

در مطالعه ای جدید محققین ژاپنی نوعی مدل موشی با گیرنده cereblon انسانی را تولید کردند که یک پروتئین اولیه برهمکنش کننده با IMiDs است و مشاهده شد که این موش ها می توانند به درمان با IMiDs پاسخ دهند. در این مطالعه محققین دریافتند که تیمار با IMiDs جدید می تواند منجر به تخریب سوبستراهای Cullin4A/B CRBN E3 لیگاز می شود که در تنظیمات سلولی متنوعی دخیل است که برخی از آن ها فاکتورهای رونویسی هستند که سلول های B و T را تنظیم می کند. این IMiDsجدید، تولید اینترلوکین 2 را در یک مسیر وابسته به ناحیه متصل شونده به CRBN-IMiD افزایش می دهد و در نتیجه به تنظیم فعالیت سلول های T بیشتر کمک می کند. استفاده از دکستران سولفات سدیم برای القای کولیت در موش های انسانی شده و موش های طبیعی نشان داد که استفاده از IMiDs در هر دو نوع موش اثرات مشابهی را ایجاد کرد. نتایج این مطالعه نشان داد که دو داروی IMiDs موسوم به لنالیدومید و پومالیدومید که برای درمان سرطان استفاده می شوند دارای اثرات سودمند ضد کولیت هستند.

این مطالعه نشان داد که استفاده از مدل موشی انسانی شده می تواند اثرات داروهای IMiDs روی انسان را به خوبی نشان دهد و ابزار مناسبی برای ارزیابی ایمنی و کارایی این داروها در آینده باشد.

Reference:https://www.pnas.org/content/115/46/11802