پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

در حالی که رویکردهای فعلی برای کشف دارو برای پارکینسون منجر به تکوین ابزارهایی برای علایم حرکتی مربوط به تخریب عصبی شده است اما درمان مهار کننده یا معالجه کننده موثری وجود نداشته است.

 در مطالعه ای محققین نشان داده اند که چگونه عدم موفقیت در درمان های جدید از این حقیقت ناشی می شود که مدل های جانوری نمی توانند به خوبی مغز انسانی سالم یا بیمار را شبیه سازی کنند و به همین دلیل ظرفیت محدودی برای نشان دادن دلایل واقعی یا شناسایی درمان های واقعی برای پارکینسون دارند و داده های بدست آمده از آن ها نیز قابل اتکا نیستند. شواهد بی شمار بدست آمده نشان داده است که طی یک دهه گذشته، مشکلات بسیاری در استفاده از یافته های جانوری در مورد انسان وجود داشته است و نرخ نارسایی و شکست بالایی در بسط دادن این یافته ها به انسان مشاهده شده است که گاها نتایج فاجعه باری داشته اند.

آنالیزهای صورت گرفته در یک مطالعه جدید خلاء اطلاعاتی موجود بین مدل های جانوری و بیماری پارکینسون و دانسته های ما از فرایندهای مخرب عصبی دخیل در این بیماری را نشان داده است و درخواست استفاده از تکنولوژی های مدرن و مبتنی بر زیست شناسی انسان برای درک بهتر فرایندهای پاتولوژیک و بهبود نتایج درمانی دارد.

از آن جایی که بیماری پارکینسون 1 تا دو درصد جمعیت بالای 65 سال را تحت تاثیر قرار می دهد و جمعیت پیر اجتماع نیز روز به روز در حال افزایش است، محققین در مطالعه ذکر شده تاکید دارند که باید سرمایه گذاری و توجه زیادی در زمینه ایجاد مدل های انسانی مناسب برای پارکینسون صورت گیرد و در این میان مدل های مبتنی بر سلول های بنیادی گزینه مناسبی برای مطالعات مغزی خواهند بود.

Reference:https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1359644618301442?via%3Dihub