پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

85 درصد موارد سکته به دلیل انسداد شریان مغزی ناشی از لخته خون ایجاد می شود که موجبات هیپوکسی شدن نورون ها و مرگ آن ها را فراهم می کند. تنها درمان های موجود شامل حذف لخته خون است که آن هم تنها در اولین ساعات بعد از سکته مقدور است و در نتیجه برای درصد اندکی از بیماران امکان پذیر است. متاسفانه آسیب های بعد از سکته تقریبا بادوام هستند و درمان موثری نیز برای بهبود آن ها وجود ندارد.

اخیرا محققان دریافته اند که دریافته اند که محیط پیرامون سلول ها موسوم به ماتریکس خارج سلولی در زمان سکته نقش بسیار تعیین کننده ای دارد. این ماتریکس که موجبات حمایت ساختاری برای سلول را فراهم می کند و منبعی از فاکتورهای رشد است در زمان سکته سازماندهی اش بهم می خورد و همین امر مرگ عصبی را افزایش می دهد. این محققین با استفاده از مدل های رتی سکته نشان داده اند که تزریق درون سیاهرگی یک عامل که اجزای ساختاری ماتریکس خارج سلولی را تقلید می کند(هپاران سولفات) می تواند ماتریکس تغییر یافته در اثر سکته را حفاظت کند و موجب بازسازی مجدد آن شود و همین امر به تکوین نورون های جدید و بازسازی عروق خونی کمک می کند و ریکاوری عملکردهای حسی و حرکتی را بهبود می بخشد.

Reference:http://www.thno.org/v08p5814.htm