پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

تکنولوژی CRISPR به ما اجازه می دهد که با برش دادن و جایگزین کردن موتاسیون های ژنی، تغییراتی را در توالی های DNA ایجاد کنند و این امر پتانسیلی را برای درمان بیماری های متنوع ژنتیکی ایجاد می کند. در این میان محققان سعی داشته اند از این پتانسیل CRISPR در درمان بیماری دیستروفی عضلانی دوشن استفاده کنند.

کودکان مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن دارای موتاسیونی هستند که تولید پروتئینی موسوم به دیستروفین را مختل می کند. بدون دیستروفین، سلول های عضلانی ضعیف شده و در نهایت می میرند. بسیاری از کودکان به دلیل ابتلا به این بیماری ابتدا توانایی حرکتی و در نهایت تنفسی و قلبی عروقی شان را از دست می دهند و می میرند. برای برداشتن جایگاه موتاسیون، با استفاده از تکنولوژی ویرایش ژنی CRISPR جایگاهی که باید بریده شود بوسیله مولکولی موسوم به gRNA نشان دار می شود و بوسیله قیچی های مولکولی به Cas9 بریده می شود. به عقیده محققین با افزایش کمیت و کیفیت نشان ها یا flagها می توان موثر بودن درمان را افزایش داد. این مطالعه موش های با سن 6 هفته و مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن را با استفاده از CRISPR مورد تیمار قرار دادند و میانگین بقای آن ها را از سه ماه به 18 ماه رساندند.

در این رویکرد برای افزایش کارایی، ابتدا محققین مقادیر مشابهی از Cas9 و gRNA مورد استفاده قرار دادند اما این امر منجر به احیای دیستروفین و ممانعت از پیشرفت بیماری نشد. بررسی ها نشان داد که gRNA flagها مقداری حذف می شوند و نسبت نابرابری از gRNA و Cas9 ایجاد می شود که همین امر کارایی را پایین می آورد. به همین دلیل محققین تعداد gRNA flagها را افزایش دادند و آزمایش را تکرار کردند. این استراتژی جدید به طور قابل توجهی احیای دیستروفین را افزایش داد(هم در قلب و هم در عضلات) و اسکار عضلانی را کاهش داد. این نتایج نشان می دهد که از دست رفتن gRNA یک سد منحصربفرد برای درمان با روش CRISPR‌است و یافتن راه حلی برای جبران آن می تواند کارایی این تکنولوژی برای درمان بیماری های ژنتیکی را افزایش دهد.

Reference:https://medicalxpress.com/news/2019-01-hurdle-crispr-gene-muscular-dystrophy.html