پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، یک اختلال عصبی-حرکتی پیش‌رونده است که با تحلیل عصبی مشخص می‌شود و در حال حاضر درمان مؤثری برای به تأخیر انداختن پیشرفت بیماری در دسترس نیست. پیوند پیش‌سازهای محدود شده گلیال موش، یک روش خوب برای کاهش پیشرفت بیماری اسکلروز جانبی آمیوتروفیک است و استفاده از تعدیل‌کننده‌های ایمنی نیز می‌تواند به طور بالقوه عملکرد پیوند را بهبود بخشد. با استفاده از یک مدل موش تراریخته مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، پیش‌سازهای محدود شده گلیال موش، در ترکیب با تعدیل‌کننده‌های ایمنی، فاکتور پیش از لانه‌گزینی مصنوعی، تاکرولیموس و  (CB) Costimulatory Blockade آزمایش شدند.
فاکتور پیش از لانه‌گزینی(PIF) یک پپتید کوچک مشتق از 15 اسید آمینه است که توسط جنین ترشح می‌شود و آنالوگ مصنوعی آن sPIF است.
 پیوند پیش‌سازهای محدود شده گلیال موش به سیسترنا مگنا منجر به افزایش بقای موش‌ها نشد و افزودن  تعدیل‌کننده ایمنی، طول عمر موش‌ها را افزایش نداد اما عملکرد حرکتی را بهبود بخشید. در بین تعدیل‌کننده‌های ایمنیsPIF  اثر بهتری داشت. همچنین تعدیل‌کننده‌های ایمنی تأثیر قابل‌توجهی بر پیوند پیش‌سازهای محدود شده گلیال موش نداشتند، اما تولید سیتوکین‌های پیش‌التهابی را کاهش دادند. در نهایت،sPIF  و CB تعداد سلول‌های میکروگلیال را کاهش داده و از کم‌شدن تعداد نورون‌ها جلوگیری کردند. با توجه به مشخصات ایمنی و پتانسیل محافظت عصبی sPIF، کاربردهای بالینی آن در آینده نزدیکی قابل تصور است.

https://www.nature.com/articles/s41598-022-08064-9