پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

محققان در مطالعه ای جدید به ارزیابی نقش XRCC1 در اسپرماتوژنز موش پرداختند. برای انجام این آزمایش آن ها سلول های زایای اولیه موش های طبیعی و  موش هایی که XRCC1 در آن ها ناک اوت شده بود را مورد مقایسه قرار دادند. با استفاده از این دو گروه آن ها بیان پروتئین XRCC1 در بیضه ها، اندازه و وزن بیضه ها، وزن بدن، غلظت و قابلیت حرکتی اسپرم و ... را مورد مقایسه قرار دادند. نتایج مطالعه نشان داد که نقصان XRCC1 منجر به ناباروری در موش های نر می شود که این امر از اختلال در اسپرماتوژنز منشا می گیرد. به طور ویژه، محققین دریافتند که موش هایی که برای XRCC1 ناک اوت شده بودند در مقایسه با موش های طبیعی، بیضه های کوچک تر و غلظت و تحرک اسپرم کمتری داشتند. هم چنین نقصان XRCC1 در سلول های زایای اولیه موجب اختلال در بنیادینگی، آسیب DNA، استرس اکسیداتیو و آپوپتوز شد. این آزمایش نشان داد که ان-استیل سیستئین(NAC) قادر است برخی از این مشکلات شدید را معکوس کند اما قادر به احیای باروری و مرگ ناشی از نقصان XRCC1 نیست. حتی یک آسیب ملایم به DNA اسپرماتوزوآی انسانی می تواند باروری را کاهش دهد و خطر بیماری را در نوزادان افزایش دهد. در مجموع این مطالعه نشان می دهد که XRCC1 نقش حیاتی را در حفظ اسپرماتوژنز موش بازی می کند و مطالعات بیشتر می تواند درمان های بالقوه ای که منجر به معکوس شدن ناباروری می شوند را شناسایی کند.

Reference:https://medicalxpress.com/news/2019-04-dna-gene-linked-male-infertility.html