پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

محققان در مطالعه ای پی برده اند که درمان های مبتنی بر اپی ژنتیک می تواند موجب گسترش و تهاجم سلول های توموری شود. این مطالعه جدید نشان داده است که داروهایی که برای مهار فاکتورهای اپی ژنتیکی استفاده می شوند ممکن است الگو تعداد موتاسیون هایی که در تومورها تجمع پیدا می کنند را تغییر دهند و همین امر برای بیماران تعیین کننده است. این مطالعه هشدار می دهد که برای این داروها باید مراقبت های ویژه ای را در نظر گرفت، هرچند ممکن است اثر ضد توموریشان در ابتدا سودمند باشد، ولی بعد از آن می تواند تومورهای تهاجمی بیشتری را ایجاد کند. 

هم چنین این پژوهش نشان می دهد که باز شدن کروماتین منجر به تغییرات بزرگ ژنتیکی مانند دو برابر شدن و یا از دست رفتن برخی از نواحی مختلف DNA می شود. محققین مشاهده کرده اند که زمانی که فاکتورهای اپی ژنتیکی مهار می شوند، رشد تومورها متوقف می شود. این یافته ها ممکن است موجب شود که فاکتورهای اپی ژنتیکی به عنوان اهداف درمانی مناسب در نظر گرفته شوند اما ناپایداری ژنومی که رخ می دهد نیز موجب می شود سلول های تومورهای جهش یافته ای ایجاد شوند که در نهایت تومورهای بسیار تهاجمی را ایجاد می کنند.

References:https://www.nature.com/articles/s41556-018-0233-x