پزشکی بازساختی و سلول‌های بنیادی

گلیوبلاستوما مولتی‌فرم (GBM) شایع‌ترین بدخیمی مغزی در بزرگسالان است. تحویل دارو به مغز دشوار است زیرا این بافت دارای یک سد محافظ مؤثر است. ماکروفاژهای مرتبط با تومور (TAMs) شرکت‌کنندگان مهمی در تکثیر و بقای سلول‌های سرطانی هستند. نفوذ TAMs با نتایج بالینی ضعیف در بیماران سرطانی مرتبط است. از نانوذرات توروجان هورس (اسب ترووا) می‌توان برای رساندن اسیدهای نوکلئیک به تومورهای مغزی استفاده کرد.

نانوذرات، ذرات درون سلولی با ترکیب معدنی یا آلی هستند. لیپوزوم‌ها رایج‌ترین سیستم تحویل RNA برای هدف قرار دادن انواع بدخیمی‌ها هستند. لیپیدهای کاتیونی می‌توانند کمپلکس‌های الکترواستاتیکی با اسیدهای نوکلئیک با بار منفی تشکیل دهند. لیپیدهای PEGylated در  LNPs(نانوذرات لیپیدی) می‌توانند زمان گردش را طولانی‌تر کنند. برخی از بیومواد برای تحویل mRNA نانوذرات پلیمری (پلیمر مصنوعی و پلیمر طبیعی) و نانوذرات معدنی استفاده می‌شوند. پپتید  H102" β-breaking " کپسوله شده با لیپوزوم سمیت کم و غلظت موثر دارو را در مغز نشان می‌دهد. در مسیر داخل بینی، mRNA/LNPهای محصور شده از طریق اعصاب سه قلو از بینی به مغز می‌رسند. ادجوانت‌ها می‌توانند سیستم ایمنی را تحریک کنند تا پاسخ‌های هومورال و سلولی را تسهیل کنند. لیپیدهایی مانند پروپان 1،2-دیولئول-3- تری متیل آمونیوم (DOTAP) در LNP ممکن است یک پاسخ پیش التهابی را با سیتوکین‌های Th1 القا کنند و گیرنده ناقوسی‌شکل 4 (TLR-4) را در موش فعال کنند. در نهایت، چندین روش درمانی علیه GBM در کلینیک یا آزمایشات بالینی وجود دارد. تحویل مولکول‌های RNA به مغز دشوار است زیرا BBB از ورود بیشتر مواد شیمیایی به مغز جلوگیری می‌کند. مونوسیت‌ها یا ماکروفاژها می‌توانند حامل‌های بالقوه‌ای برای رساندن mRNA به محل گلیوم باشند

https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1773224722001988?dgcid=coauthor

.