استفاده از مهندسی بافت برای تولید دریچه های قلبی

گروهی تحقیقاتی دریچه های قلبی را از ترکیب نانوفناوری، پرینت سه بعدی و مهندسی بافت تولید کرده است که قادر به رشد سلول های زنده و تولید بافت ها و اندام های دارای عملکرد هستند.

گروهی تحقیقاتی دریچه های قلبی را از ترکیب نانوفناوری، پرینت سه بعدی و مهندسی بافت تولید کرده است که قادر به رشد سلول های زنده و تولید بافت ها و اندام های دارای عملکرد هستند. در حال حاضر نیاز مبرمی به دریچه های قلبی است زیرا بیماری های مرتبط با دریچه های قلبی یکی از شایع ترین دلایل نارسایی های قلبی هستند. سالانه تنها در آمریکا، بیش از 90 هزار  نیازمند تعویض دریچه های قلبی هستند. در این میان دریچه های قلبی مهندسی شده توانسته اند بر برخی از مشکلات مرتبط با دریچه های مکانیکی و بیوپروتزی غلبه کنند. اما در حال حاضر استفاده از دریچه های مکانیکی که اغلب از جنس فلز هستند فرد را مجبور می سازند که بقیه عمرش را صرف خوردن داروهای رقیق کننده خون کند و دریچه های بیوپروتزی که اغلب از جنس بافت های جانوری هستند، طول عمر محدودی دارند و باید بعد از 10 الی 20 سال تعویض گردند.

 هر دو نوع دریچه قادر به رشد نیستند و این بدین معنی است که افراد جوان نیازمند باید در طول زندگی شان چندین بار تعویض دریچه قلبی انجام دهند. در این میان محققین توانسته اند دریچه های قلبی زیست مهندسی شده ای را برای اولین بار با استفاده از زیست مواد مبتنی بر نانوفیبر تولید کنند که قوی، انعطاف پذیر و زیست تخریب پذیر است. سلول های بنیادی قلبی روی این داربست ها کشت شده و در درون انکوباتور قرار می گیرد. سلول ها رشد کرده و طی یک دوره 15 روزه چندین لایه سلول را شکل می دهند که به تدریج و تا حدی جایگزین داربستی می شوند که به تدریج تخریب می شود.

این فرایند در ادامه و بعد از ایمپلنت شدن به بدن فرد بیمار ادامه پیدا می کند تا دریچه به طور کامل با بافت طبیعی بدن بیمار تلفیق شود. نتایج بالینی حاصل از ایمپلنت این دریچه ها نشان داده است که آن ها به خوبی عملکرد دریچه های قلبی طبیعی را تقلید می کنند و با سرعت و فشاری موثر و شبیه با دریچه های تجاری موجود باز و بسته می شوند. هر چند برای ورود این دریچه ها به بالین راه درازی در پیش است اما محققین بر این باورند که این دریچه های ریز مهندسی شده می توانند در آینده ای نزدیک کمبود دریچه های قلبی را مرتفع سازند.

Reference:https://www.nature.com/articles/s41598-018-26452-y

 

 

کلمات کلیدی
//isti.ir/ZgX3